To Be Antwerp: Hoe ben je in een kunstopleiding terecht gekomen?

Inez: Ik heb eigenlijk hiervoor een theoretische opleiding – middelbare school opleiding gevolgd – en dat was moeilijk om vol te houden, omdat ik niet geraakt, niet geïnspireerd werd, ik heb er wel hard leren werken. Na middelbaar, had ik iets van: als ik iets wil bereiken, moet ik het gewoon doen en durven doen, en zien waar we terecht komen. Zo ben ik er ingerold, had ik voor grafiek gekozen binnen de vrije kunsten, dat sprak me direct aan. Het omgaan met het medium…

To Be Antwerp: Je bent ondertussen geen standaard ‘vrije grafieker’ meer zie ik?

Inez: *Lacht* Neen, inderdaad, zo het naaien met stof, met wol, touw bezig zijn. Dit is in mijn bachelor bijgekomen, meer en meer merkte ik dat ik het meer materialiteit wou geven, en dat ik dat kon bereiken door meer materialen te gebruiken omdat het dit maakte tot een groter geheel dan alleen maar grafiek. 

Mijn mama is naaister van opleiding, en ik heb als kind met de naaimachine leren werken en zo is dat mee vervloeid.

To Be Antwerp:  Ken je me over je afstudeerwerk vertellen?

Inez: De installatie die ik heb gemaakt bestaat uit natuurlijke, hergebruikte, materialen,- aangezien de klimaatcrisis, -dat is een groot onderdeel van mijn werk, maar ik wou ook wel laten zien dat het meer is dan recycleren, een groter geheel, een grote wereld die kan opengaan voor mensen die daar niet zoveel mee bezig zijn. Vooral door de grote doeken, wil ik ze in die wereld uitnodigen om de mensen attent te maken, op een vriendelijke en open manier om te laten zien wat er nog allemaal is en bestaat binnen de ecologische kijk/wereld.

To Be Antwerp: Kun je me over je werkproces vertellen?

Inez: Ik werk vanuit een experiment, en een onderzoek. Meestal begin ik vanuit iets kleins, stukje breien en naaien en zo loopt dat uit, *Lacht*, tot iets heel groot. De kleine stukjes van observatie van materiaal, verwerk ik in een soort van logboek, dat is wat hier ook te zien valt, dit zijn stukken touw, dit zijn kartonnetjes van de bolletjes touw, en ik schrijf er ook dingen bij die mij interessant lijken die ik verder zou willen onderzoeken. Op een of andere manier vind ik het ook belangrijk om dat kleine boekje te tonen, om een inkijk te geven in mijn leven, hoe ik denk, en door dat te vergroten, openstellen, kan het publiek meekijken.

To Be Antwerp: Verandert er veel bij een vergroting? 

Inez: Eigenlijk niet, ik werk eerst in mijn logboek. Hetgeen daar gebeurt, gebeurt als eerste, die vergroting heeft ervoor gezorgd dat ik meer, groter moest werken en niet in een hoekje moest werken, en niet bang te zijn van hoe mensen zouden reageren, maar open zetten en kijken wat er gebeurt.

To Be Antwerp: Zijn er bepaalde dingen gebeurd?

Soms konden de mensen het niet helemaal lezen, maar dat is de bedoeling, anders zou het te duidelijk zijn, het moet interessant zijn voor de kijker, ze mogen ook zelf dingen inzien. *toont achterkant van haar doek* Het zijn letters of teksten die mensen niet kunnen lezen, maar wat je wel ziet, het is iets geschreven, het heeft wel een betekenis, en ik vind dat spel van leesbaar – onleesbaar wel interessant om een beetje te spelen met die dingen.

To Be Antwerp: Wat ga je tonen tijdens To Be Antwerp?

Ik ga opnieuw deze constructie tonen met verschillende vlakken , en wat ik ook nog ga toevoegen is het spel met licht, *toont het doek in tegenlicht* hiertussen, dit papier komt het licht door, dat zorgt ervoor dat er nog een betekenislaag bijkomt, dat heb ik toevallig ontdekt toen ik het aan het ophangen was, daar wou ik ook iets mee doen.