Tell me a bit more about yourself! Who is Smila Zinecker?

Momentarily I live here in Antwerp, Belgium in Antwerp. Before this I lived in different cities in Germany, France and England, and all places left their traces in me. I am obsessed with objects and materials for the sake of their (absence of) function, practicality and meaning and of the doors they can pry open. People talk to one another through words, but then there are also songs that are sung, and dances that are danced, fires that are fed and constructions that are torn down, masks that portray the inside, images that cling to you and never leave, and without all those languages we could never hope to understand the other.

What do you consider home (referring to the fact that you just graduated from the academy in Antwerp and are moving between workspace/living space/…)

This is a very tricky question. Since I moved cities a lot, there is no place that automatically takes on this role. But I think it is more of an invisible net that makes a place a home, a net of people, of stories or memories tied to places, or a net of different positions and functions for myself (what I mean with the latter is that I am part of a place as a multitude of roles – as (ex)student, as friend, as working in some cafe or company, as someone that always cycles down the same roads etc.).

How did you end up at the academy in Antwerp? What has been your trajectory?

The path to the academy in Antwerp was paved by the Brexit Referendum. At the time I was living in Manchester, and after working in a tailor there, I decided to study. With Brexit looming over me, I became hesitant to study and build up a life in UK, and thus began searching studies within the EU. That I ended up here, was due to curiosity a lot, in that I did not know much of the place. Further, the trip down from MCR for the entrance examen was quite chaotic, and somehow still worked out, which I guess I took as a sign.

Where is your studio located? 

Since a week I share a studio with two others in the back of Paniek, and then our living room is also a little bit of a material storage/working place.

What was the story behind your master project? How did you get here step by step?

The project evolved a lot across the year, but as a red thread served the city as the place we live in, and which shapes our lives, possibilities and mindsets. And at the same time, I was looking for the power of stories, and bodies, which one finds in carnavalesque bodies a lot.

What are the starting points of your creative work/process?

stuff and people and places around me. Dynamics in society, which make me laugh or angry.

Is there a person (e.g. an artist, or this could be anyone) who has influenced your practice? 

In this context, I’d like to mention the carnaval sauvage in Brussels, and also the tales or shortstories from Italo Calvino.

How do you want people to react/feel when they observe your work?

I hope it can trigger some thoughts, and that they can take along one story or another.

Can you describe what you are working on now?

At the moment I am searching a lot I suppose. Once for a way to transport stories from place to place, but also for a way to combine the sewing with making a living. I am grateful there have been projects over the last months, in which I could make new stuff in response to the context – like the piece ‘Koodgapje en de bote groze Dol’ van Danny en Zino, of nu in November het plaatsen van getuigen in de filmzaal voor het Breedbeeld programma van De Imagerie.

If you could give 1 tip to students who are just now starting a visual arts education, what would you give them?

To never look at the points that are or aren’t given, and to link the education process and institution to the ‘outside world’, to society, because it is all interlaced anyways.

Vertel me eens wat meer over jezelf! Wie is Smila Zinecker?

Momenteel woon ik hier in Antwerpen, België. Daarvoor woonde ik in verschillende steden in Duitsland, Frankrijk en Engeland, en alle plaatsen hebben hun sporen op mij achtergelaten. Ik ben geobsedeerd door objecten en materialen omwille van hun (afwezigheid van) functie, bruikbaarheid en betekenis en van de deuren die ze open kunnen wrikken. Mensen praten met elkaar door middel van woorden, maar er zijn ook liederen die worden gezongen en dansen die worden gedanst, vuren die worden gestookt en constructies die worden afgebroken, maskers die de binnenkant verbeelden, beelden die zich aan je vastklampen en nooit meer weggaan, en zonder al die talen zouden we nooit kunnen hopen de ander te begrijpen.

Wat beschouw je als thuis (verwijzend naar het feit dat je net afgestudeerd bent aan de academie in Antwerpen en je heen en weer pendelt tussen werkruimte/leefruimte/…)?

Dit is een heel lastige vraag. Aangezien ik veel van stad ben veranderd, is er geen plaats die automatisch deze rol op zich neemt. Maar ik denk dat het meer een onzichtbaar net is dat van een plek een thuis maakt, een net van mensen, van verhalen of herinneringen die aan plekken vastzitten, of een net van verschillende posities en functies voor mezelf (wat ik met dat laatste bedoel is dat ik deel uitmaak van een plek als een veelheid aan rollen – als (ex)student, als vriend, als werkend in een of ander café of bedrijf, als iemand die altijd over dezelfde wegen fietst etc.).

Hoe ben je op de academie in Antwerpen terechtgekomen? Wat is je traject geweest?

De weg naar de academie in Antwerpen werd geplaveid door het Brexit-referendum. Ik woonde toen in Manchester, en nadat ik daar in een kleermakerij had gewerkt, besloot ik te gaan studeren. Met de Brexit in het vooruitzicht werd ik huiverig om in het Verenigd Koninkrijk te studeren en een leven op te bouwen, en dus begon ik studies te zoeken binnen de EU. Dat ik hier terechtkwam, had veel te maken met nieuwsgierigheid, in die zin dat ik niet veel van de plaats wist. Verder was de reis vanuit MCR voor het toelatingsexamen nogal chaotisch, en op de een of andere manier is het toch gelukt, wat ik denk ik als een teken heb opgevat.

Waar is je studio gevestigd?

Sinds een week deel ik een studio met twee anderen achterin Paniek, en dan is onze woonkamer ook nog een beetje een opslag/werkplaats voor materiaal.

Wat was het verhaal achter je masterproject? Hoe ben je hier stap voor stap gekomen?

Het project evolueerde heel sterk doorheen het jaar, maar als rode draad diende de stad als de plaats waar we leven, en die ons leven, onze mogelijkheden en onze denkwijze vorm geeft. En tegelijkertijd was ik op zoek naar de kracht van verhalen, en lichamen, die je veel terugvindt in carnavaleske lichamen.

Wat zijn de uitgangspunten van je creatieve werk/proces?

Spullen, mensen en plaatsen om me heen. Dynamieken in de samenleving, die me aan het lachen of boos maken.

Is er een persoon (bijv. een kunstenaar, of dit kan iedereen zijn) die je praktijk heeft beïnvloed?

In dit verband zou ik het carnaval sauvage in Brussel willen noemen, en ook de verhalen of shortstories van Italo Calvino.

Hoe wil je dat mensen reageren/voelen wanneer ze je werk bekijken?

Ik hoop dat het wat gedachten losmaakt, en dat ze een of ander verhaal kunnen meenemen.

Kun je beschrijven waar je nu aan werkt?

Op dit moment ben ik veel aan het zoeken denk ik. Eens naar een manier om verhalen van plaats naar plaats te transporteren, maar ook naar een manier om het naaien te combineren met het verdienen van de kost. Ik ben dankbaar dat er de afgelopen maanden projecten zijn geweest, waarin ik nieuwe dingen kon maken naar aanleiding van de context – zoals het stuk ‘Koodgapje en de bote groze Dol’ van Danny en Zino, of nu in november het plaatsen van getuigen in de filmzaal voor het Breedbeeld programma van De Imagerie.

Als je 1 tip mocht geven aan studenten die nu net aan een beeldende kunstopleiding beginnen, wat zou je ze dan meegeven?

Om nooit te kijken naar de punten die wel of niet worden gegeven, en om het onderwijsproces en de instelling te koppelen aan de ‘buitenwereld’, aan de maatschappij, want het is toch allemaal met elkaar verweven.